سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری دستکم روزی یک سیارک می بلعد!

(حیوونی سیارک های ناز نازی، این "کهکشان داری" هم با این همه ماشین آلات و مامورینش همت نمیکنه که اقلن این "چاله" سیاه رو پر کنه و رویش هم اسفالت بریزه تا دیگه سیارک ها توش نیفتن و بلعیده نشن!).

ابری متشکل از تریلیون ها سیارک و دنباله دار که از ستاره ی مادری خود جدا افتاده اند، سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری را در بر گرفته است.
این سیاهچاله ی غول پیکر، احتمالن در حال بلعیدن این سیارک هاست و با بلعیدن هر یک، شراره هایی تولید می کند که تقریبن روزی یک بار از زمین دیده می شوند.
دانشمندان ناسا شراره هایی از پرتو ایکس را ردیابی کرده اند که از سیاهچاله ی کلان جرم مرکز کهکشان راه شیری به نام "سیاهچاله ی کمان آ" سرچشمه می گیرند.
روشنی این شراره ها که تا چند ساعت دوام می آورند، می تواند به 100 برابر روشنی بروندهی طبیعی انرژی از سیاهچاله برسد.
این سیاهچاله توسط ابری از تریلیون ها سیارک و دنباله دار در بر گرفته شده و به گفته ی دانشمندان، سیارک هایی که از فاصله ی نزدیک تر از 100 میلیون مایلی آن بگذرند (160 میلیون کیلومتری، فاصله ی میان زمین تا خورشید)، به درونش کشیده شده و محو می شوند.
"کاستیتیس زوبوواس" از دانشگاه "لیستر" بریتانیا می گوید:
«همه در تردید بوده اند که آیا اصولن در محیط خشن نزدیک یک سیاهچاله‌ی ابرپرجرم، سیارکی می تواند شکل بگیرد یا نه؟
جالب است که پژوهش ما نشان می دهد برای تولید چنین شراره هایی، نیازمند شمار بسیار زیادی سیارک هستیم.»
"سرگی نایاکشین"، یکی از نویسندگان پژوهش از دانشگاه لیستر نیز می گوید: «اگر یک سیارک بیش از حد به یک ستاره یا سیاره در نزدیکی کمان آ* نزدیک شود، مدارش تغییر می کند و اگر به سوی سیاهچاله پرت شود دیگر کارش تمام است.»
گمان می رود این شراره ها که توسط تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) در رصدخانه ی جنوبی اروپا واقع در شیلی، در نور فروسرخ نیز دیده شده اند، توسط سیارک هایی به قطر بیش از 12 مایل پدید می آیند. احتمالن سنگ های آسمانی کوچک تری هم "خوراک" این سیاهچاله می شوند ولی آشکارسازی شراره های آن ها دشوارتر است.
سیارک هایی که بیش از حد به این سیاهچاله - با جرم برآوردی دستکم نیم میلیون خورشید - نزدیک می شوند، ابتدا در اثر نیروهای کشندی سیاهچاله تکه تکه می شوند.
سپس این تکه ها با ورود به گاز داغ و رقیقی که در حال سرازیر شدن به درون کمان آ* است، در اثر اصطکاک بخار می شوند - همانند شهاب سنگی که با ورود به درون جو زمین، داغ و برافروخته می شود؛ و سرانجام هم شراره ای پدید می آید و سیارک توسط سیاهچاله بلعیده می شود.

به نظر "زوبوواس" و همکارانش، ابری متشکل از تریلیون ها سیارک و دنباله دار که همگی از ستاره های مادریشان جدا شده اند، سیاهچاله ی "کمان آ" را در بر گرفته است.
این دستاوردها با نظریه هایی که درباره ی شمار سیارک های احتمالی در این منطقه مطرح می شود همخوانی دارد؛
فرضیه هایی که بر پایه ی آن ها، شمار سیارک های پیرامون ستارگان نزدیک زمین، مشابه شمار سیارک هاییست که ستارگان نزدیک مرکز کهکشان راه شیری را در بر گرفته اند.
یکی از نویسندگان، "سرا مارکوف" از دانشگاه آمستردام هلند می گوید:
«برای بررسی واقعیت، ما بنا را بر آن گذاشتیم که در طول 10 میلیارد سال زندگی کهکشان راه شیری، می بایست چند تریلیون سیارک توسط این سیاهچاله از بین رفته باشد. تنها درصد کوچکی از کل سیارک ها خوراک این سیاهچاله شده اند پس ذخیره ی آن ها به راحتی تمام نخواهد شد.»
همچنین سیاره هایی که وارد مدارهایی بیش از حد نزدیک به سیاهچاله ی کمان آ* می شوند نیز می بایست در اثر نیروهای کشنده سیاهچاله از هم بپاشند، گرچه شمار دفعاتی که چنین چیزی روی می دهد بسیار کم تر از دفعاتیست که برای سیارک ها رخ می دهد، زیرا بطور کلی شمار سیاره ها کمتر از سیارک هاست.
شاید همین ماجرا باعث یک درخشش پرتو X در کمان آ* باشد که نزدیک به یک سده پیش، با ضریب حدود یک میلیون رخ داده بود.
آن شراره ی پرتو ایکس، چندین دهه پیش از وجود تلسکوپ های پرتو ایکس رخ داد، ولی تلسکوپ چاندرا و دیگر تلسکوپ‌های پرتو ایکس شواهدی از یک "پژواک نور" پرتو ایکس رصد کرده اند که از ابرهای نزدیک باز می تابد و از روی آن می توان شدت درخشش و نیز زمان وقوع شراره را اندازه گرفت.
به گفته ی "زوبواس": «این احتمالن پایان ناگهانی زندگی یک سیاره بوده، سرنوشتی بسیار غم انگیزتر از آنچه پیش روی سیاره های منظومه ی خورشیدی خودمان خواهد بود.»

اقتباس از : یک ستاره در هفت آسمان / منبع: dailymai