شعر زیبای "دماوند" اثر جاودانه "ملک الشعرای بهار"

ای دیو سپید پای در بند // ای گنبد گیتی ای دماوند

از سیم به سر یکی کله خود // زآهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی // بنهفته به ابر چشم دلبند

تا وارهی از دم ستوران // وین مردم نحس دیو مانند

با شیر سپهر بسته پیمان // با اختر سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز جور گردون // سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت زخشم بر فلک مشت // آن مشت تویی تو، ای دماوند

تو مشت درشت روزگاری // از گردش قرنها پس افکند

ای مشت زمین بر آسمان شو // بر وی بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روزگاری // ای کوه نیم ز گفته خرسند

تو قلب فسرده ی زمینی // از درد ورم نموده یک چند

تا درد و ورم فرو نشیند // کافور بر آن ضماد کردند

شو منفجر ای دل زمانه // وان آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین سخن همی گوی // افسرده مباش خوش همی خند

پنهان مکن آتش درون را // زینسوخته جان شنو یکی پند

گر آتش دل نهفته داری // سوزد جانت به جانت سوگند

بر ژرف دهانت سخت بندی // بر بسته سپهر نیو پر فند

من بند دهانت برگشایم // ور بگشایند بندم از بند

از آتش دل برون فرستم // برقی که بسوزد آن دهان بند

من این کنم و بود که آید // نزدیک تو این عمل خوشایند

آزاد شوی و برخروشی // ماننده دیو جسته از بند

هرای تو افکند زلازل // از نیشابور تا نهاوند

وز برق تنوره ات بتابد // ز البرز اشعه تا به الوند

¯¯¯

ای مادر سر سپید بشنو // این پند سیاه بخت فرزند

برکش ز یر این سپید معجر // بنشین به یکی کبود اروند

بگرای چو اژدهای گرزه // بخروش چو شرزه شیر ارغند

ترکیبی ساز بی مماثل // معجونی ساز بی همانند

از نار و سعیر و گاز و گوگرد // از دود حمیم و بخره و گند

از آتش آه خلق مظلوم // و از شعله کیفر خداوند

ابری بفرست بر سر ری // بارانش ز هول و بیم و آفند

بشکن در دوزخ و برون ریز // بادافره کفر کافری چند

زانگونه که بر مدینه ی عاد // صرصر شرر عدم پراکند

چونانکه بشارسان ( پمپی ) // ولکان اجل معلق افکند

بفکن ز پی این اساس تزویر // بگسل ز هم این نژاد و پیوند

برکن ز بن این بنا که باید // از ریشه بنای ظلم برکند

زین بی خردان سفله بستان // داد دل مردم خردمند