محقق ايراني دانشگاه آكسفورد با الهام از پروتئين باكتري يك نوع بيماري
موفق به ابداع ابرچسبي قدرتمند شده است كه مي تواند مولكولها را به يكديگر
بچسباند.
همچنين از اين چسب مي توان براي اتصال تمامي عواملي كه نور خورشيد را به انرژي تبديل مي كنند، استفاده كرد.
"بیژن ذاکری" با همراهی دکتر «مارک هوارث» از دپارتمان بیوشیمی دانشگاه آکسفورد با الهام از باکتری Streptococcus pyogenes دست به ساخت این چسب زده اند.
این باکتری پروتئینی موسوم به Fbab می سازد که یک پیوند شیمیایی را بین دو گروه از اسیدهای آمینه ایجاد می کند.
این محققان با الگوبرداری از شیوه استفاده این باکتری از پروتئین خود برای اتصال و هجوم به سلول های انسان، تصمیم به ساخت این چسب گرفتند.
ذاکری و هوارث ابتدا این پیوند را جدا کرده و سپس دوباره با اضافه کردن مولکولهایی در انتهای پروتئین به عنوان چسب آنها را به هم چسباندند.
محققان این دو قطعه پروتئین را «اسپای کچر» و «اسپای تگ» نامیدند. ذاکری دریافت که این پروتئین به چیز دیگری نچسبیده و این پیوند مولکولی در دماهای مختلف پایدار باقی می ماند.
این پیوند حتا در برابر پاک کننده های شیمیایی نیز مقاوم است.
مهمتر این که در این شیوه، مولکول ها بدون نیاز به شیوه های مورد استفاده در اتصال مولکولهای زیستی به هم متصل می شوند.
معمولن برای این کار از کاتالیزورها یا نور فرابنفش استفاده می شود.
مشکل این شیوه آن است که در صورت نیاز برای اتصال مولکول ها در یک سلول زنده، این نور فرابنفش می تواند به بخش های دیگر آسیب وارد کند.
منبع : jamnews.ir
همچنين از اين چسب مي توان براي اتصال تمامي عواملي كه نور خورشيد را به انرژي تبديل مي كنند، استفاده كرد.
"بیژن ذاکری" با همراهی دکتر «مارک هوارث» از دپارتمان بیوشیمی دانشگاه آکسفورد با الهام از باکتری Streptococcus pyogenes دست به ساخت این چسب زده اند.
این باکتری پروتئینی موسوم به Fbab می سازد که یک پیوند شیمیایی را بین دو گروه از اسیدهای آمینه ایجاد می کند.
این محققان با الگوبرداری از شیوه استفاده این باکتری از پروتئین خود برای اتصال و هجوم به سلول های انسان، تصمیم به ساخت این چسب گرفتند.
ذاکری و هوارث ابتدا این پیوند را جدا کرده و سپس دوباره با اضافه کردن مولکولهایی در انتهای پروتئین به عنوان چسب آنها را به هم چسباندند.
محققان این دو قطعه پروتئین را «اسپای کچر» و «اسپای تگ» نامیدند. ذاکری دریافت که این پروتئین به چیز دیگری نچسبیده و این پیوند مولکولی در دماهای مختلف پایدار باقی می ماند.
این پیوند حتا در برابر پاک کننده های شیمیایی نیز مقاوم است.
مهمتر این که در این شیوه، مولکول ها بدون نیاز به شیوه های مورد استفاده در اتصال مولکولهای زیستی به هم متصل می شوند.
معمولن برای این کار از کاتالیزورها یا نور فرابنفش استفاده می شود.
مشکل این شیوه آن است که در صورت نیاز برای اتصال مولکول ها در یک سلول زنده، این نور فرابنفش می تواند به بخش های دیگر آسیب وارد کند.
منبع : jamnews.ir
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر