در جریان پیدایش و شکل گیری منظومه خورشیدی، سیاره ای بنام "تـَیا" در مدار زمین قرار گرفت که پیشاپیش زمین حرکت می کرد و پنج یا شش بار از زمین کوچکتر بود. در آن دوران که هنوز حیات بر روی کره زمین پدید نیامده بود، تصادفی میان تـَیا و کره زمین رخ داد که حاصل آن بزرگتر شدن کره زمین، دگرگونی در آن و آماده ساختن کره خاکی برای پیدایش حیات بود.
در اثر این برخورد و انفجار حاصل از آن، تـَیا متلاشی شد و حجم بسیار عظیمی از مواد مذاب در اتمسفر پخش نمود که سپس بصورت بارانی از ریزه های مذاب به زمین باز گشتند. در پیامد این انفجار، همچنین مقدار زیادی از گازهای گوناگون آزاد شدند که این گازها آتمسفر زخیمی پیرامون کره زمین ایجاد کردند و هوای کره رو به گرمی گذاشت.
پس از متلاشی شدن تـَیا در این برخورد، قطعات عظیمی از آن به فضا پرتاب شدند که در فضای مجاور زمین با هم تصادف می کردند. از برخورد و بهم پیوستن این قطعات متلاشی، ماهواره ای تشکیل شد که ما امروز آنرا "ماه" می نامیم.
با مطالعاتی که تا کنون روی ماه انجام شده، بشر باین نتیجه رسیده است که ماه آرام آرام از مدار کنونی خود بدور زمین خارج شده، بتدریج از زمین دور می شود، تا اینکه روزی از نظر زمینیان ناپدید گردد.
با اینحال نباید از بروز چنین رویدادی در وحشت بود، چرا که میلیون ها سال تا رخداد این پدیده باقی است و تا آن زمان اگر طبیعت در این مدت جایگزینی برای ماه انتخاب نکند، بشر میلیون ها سال بعد، شاید راهکاری برای جبران ماه بیابد.
آنچه به وجود ماه برای موجودات زنده روی کره زمین جنبه حیاتی می بخشد، تأثیر آن بر چرخش زمین بدور خود می باشد که باعث پدید آمدن شبانه روز 24 ساعت برای زمین شده است. اگر ماه نبود، زمین بمراتب با سرعت بیشتری بدور خود دوران می کرد و زندگی را برای انسان ها، جانوران و گیاهان بر روی کره خاکی مشکل و یا غیر ممکن می ساخت.
http://www.faravarde.biz/parsi/danesh_moon.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر