شانتامایا لیمبو زن نپالی در هشتاد و دومین سال زندگی اش، هنوز امیدوار است یکبار دیگر بتواند شوهرش را که شصت و شش سال پیش از این مفقود شده ببیند.
شوهرش، بابوراجا لیمبو که در جنگ جهانی دوم در برمه مشغول نبرد در ارتش بریتانیا بود از سال 1942 مفقود شد.
خانم لیمبو آخرین بار شوهرش را در 1941 دید، یعنی زمانی که او برای گذراندن تعطیلاتش 10 روز به خانه آمده بود.
اما قبل از اینکه دوره تعطیلاتش به پایان برسد برای عملیات جدیدی از سوی ارتش فراخوانده شد. تیپ نظامی که او در آن مشغول خدمت بود، در برمه ناپدید شد.
خانم لیمبو هنوز در انتظار بابوجارا به سر می برد و در نگاهش می توان امیدواری به بازگشت شوهرش را دید. او هنوز آماده پذیرش خبر درگذشت همسرش نیست.
او می گوید پس از 9 سال که از ناپدید شدن همسرش می گذشت اطلاع یافت که همه سربازان مفقود الاثر کشته شده اند، اما ادامه می دهد:"من که هنوز جنازه او را ندیده ام، چطور می توانم باور کنم که او را از دست داده ام."
"در ابتدا قبول این واقعیت بسیار دشوار به نظر می رسید، تصویر او همیشه در مقابل چشمانم بود ولی حالا بعد از این همه سال اندک اندک سعی می کنم به تعادل روحی برسم، هر چند که قلبم به من اجازه روبرو شدن با واقعیت را نمی دهد."
شانتامایا لیمبو در چهارده سالگی ازدواج کرد و وقتی همسرش ناپدید شد، فقط یک سال از ازدواجشان گذشته بود. او خودش را کاملا وفادار به همسرش می دانست و پس از ناپدید شدن وی هیچ گاه حاضر نشد با شخص دیگری ازدواج کند.
"با اینکه وقت کافی برای شناخت کامل او نداشتم ولی من عاشق او بودم، او همه چیز من بود، چطور می توانستم با شخص دیگری ازدواج کنم."
خانم لیمبو که فرزندی ندارد، وقت زیادی برای تجربه های مشترک با همسرش نداشته است. جنبه های مختلفی از رفتارهای همسرش را در زمان کوتاهی که با هم بودند، به خاطر ندارد. ولی می گوید او مردی دوست داشتنی و سربازی فوق العاده بود، هرگز لب به مشروبات الکلی نمی زد و هیچوقت سیگار نمی کشید.
ماهانه چهار هزار روپیه نپال معادل 63 دلار آمریکا از سوی ارتش هند به عنوان مقرری به خانم لیمبو پرداخت می شود. او از این رقم راضی نیست و می گوید زمانی که هند مستعمره بریتانیا محسوب می شد همسر من برای ارتش بریتانیا جنگید، ولی مستمری او را ارتش هند می پردازند.
او عقیده دارد که ارتش بریتانیا باید به وی مقرری پرداخت کند، چرا که همسرش به خاطر بریتانیا مفقود شده است.
خانم لیمبو به دفاتر مقامت بریتانیایی و هندی مراجعه کرده است و خواهان روشن شدن وضعیت مستمری اش و کسب اطلاعاتی در مورد سرنوشت همسرش شده است، اما هیچ کدام از مقامات دو کشور پاسخی به او نداده اند.
خانم لیمبو در استان سونساری در شرق نپال زندگی می کند و به دلیل اینکه در روزهای کهنسالی اش فرزندی ندارد که از او مراقبت کند با یکی از مردان خویشاوندش به سر می برد.
خویشاوندی که شانتامایا با او زندگی می کند هیچ شغلی ندارد و پس از شش سال زندگی در کره از این کشور بازگشته است و دوباره برنامه بازگشت به کره را دارد تا شاید بتواند پول بیشتری به دست آورد.
چند ماه قبل سازمان "سربازان سابق ارتش گورخا" که نهادی برای نپالی هایی است که در ارتش بریتانیا خدمت کرده اند، از شانتامایا لیمبو تقدیر کرد.
این سازمان 27 نوامبر را به عنوان روز پیروزی گورخاها جشن می گیرد چون در این روز بود که گورخاها موفق شدند دولت بریتانیا را وادار به پرداخت غرامت به سربازانی کنند که به خاطر بریتانیا در ژاپن اسیر شدند.
در مراسمی که در این روز برگزار شده بود خانم لیمبو مورد تقدیر قرار گرفت و مبلغی پول به او پرداخت شد.
شوهرش، بابوراجا لیمبو که در جنگ جهانی دوم در برمه مشغول نبرد در ارتش بریتانیا بود از سال 1942 مفقود شد.
خانم لیمبو آخرین بار شوهرش را در 1941 دید، یعنی زمانی که او برای گذراندن تعطیلاتش 10 روز به خانه آمده بود.
اما قبل از اینکه دوره تعطیلاتش به پایان برسد برای عملیات جدیدی از سوی ارتش فراخوانده شد. تیپ نظامی که او در آن مشغول خدمت بود، در برمه ناپدید شد.
خانم لیمبو هنوز در انتظار بابوجارا به سر می برد و در نگاهش می توان امیدواری به بازگشت شوهرش را دید. او هنوز آماده پذیرش خبر درگذشت همسرش نیست.
او می گوید پس از 9 سال که از ناپدید شدن همسرش می گذشت اطلاع یافت که همه سربازان مفقود الاثر کشته شده اند، اما ادامه می دهد:"من که هنوز جنازه او را ندیده ام، چطور می توانم باور کنم که او را از دست داده ام."
"در ابتدا قبول این واقعیت بسیار دشوار به نظر می رسید، تصویر او همیشه در مقابل چشمانم بود ولی حالا بعد از این همه سال اندک اندک سعی می کنم به تعادل روحی برسم، هر چند که قلبم به من اجازه روبرو شدن با واقعیت را نمی دهد."
شانتامایا لیمبو در چهارده سالگی ازدواج کرد و وقتی همسرش ناپدید شد، فقط یک سال از ازدواجشان گذشته بود. او خودش را کاملا وفادار به همسرش می دانست و پس از ناپدید شدن وی هیچ گاه حاضر نشد با شخص دیگری ازدواج کند.
"با اینکه وقت کافی برای شناخت کامل او نداشتم ولی من عاشق او بودم، او همه چیز من بود، چطور می توانستم با شخص دیگری ازدواج کنم."
خانم لیمبو که فرزندی ندارد، وقت زیادی برای تجربه های مشترک با همسرش نداشته است. جنبه های مختلفی از رفتارهای همسرش را در زمان کوتاهی که با هم بودند، به خاطر ندارد. ولی می گوید او مردی دوست داشتنی و سربازی فوق العاده بود، هرگز لب به مشروبات الکلی نمی زد و هیچوقت سیگار نمی کشید.
ماهانه چهار هزار روپیه نپال معادل 63 دلار آمریکا از سوی ارتش هند به عنوان مقرری به خانم لیمبو پرداخت می شود. او از این رقم راضی نیست و می گوید زمانی که هند مستعمره بریتانیا محسوب می شد همسر من برای ارتش بریتانیا جنگید، ولی مستمری او را ارتش هند می پردازند.
او عقیده دارد که ارتش بریتانیا باید به وی مقرری پرداخت کند، چرا که همسرش به خاطر بریتانیا مفقود شده است.
خانم لیمبو به دفاتر مقامت بریتانیایی و هندی مراجعه کرده است و خواهان روشن شدن وضعیت مستمری اش و کسب اطلاعاتی در مورد سرنوشت همسرش شده است، اما هیچ کدام از مقامات دو کشور پاسخی به او نداده اند.
خانم لیمبو در استان سونساری در شرق نپال زندگی می کند و به دلیل اینکه در روزهای کهنسالی اش فرزندی ندارد که از او مراقبت کند با یکی از مردان خویشاوندش به سر می برد.
خویشاوندی که شانتامایا با او زندگی می کند هیچ شغلی ندارد و پس از شش سال زندگی در کره از این کشور بازگشته است و دوباره برنامه بازگشت به کره را دارد تا شاید بتواند پول بیشتری به دست آورد.
چند ماه قبل سازمان "سربازان سابق ارتش گورخا" که نهادی برای نپالی هایی است که در ارتش بریتانیا خدمت کرده اند، از شانتامایا لیمبو تقدیر کرد.
این سازمان 27 نوامبر را به عنوان روز پیروزی گورخاها جشن می گیرد چون در این روز بود که گورخاها موفق شدند دولت بریتانیا را وادار به پرداخت غرامت به سربازانی کنند که به خاطر بریتانیا در ژاپن اسیر شدند.
در مراسمی که در این روز برگزار شده بود خانم لیمبو مورد تقدیر قرار گرفت و مبلغی پول به او پرداخت شد.
BBC Persian/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر