مهمترين انواع ديابت عبارتند از:
1- ديابت نوع يك
2- ديابت نوع دو
ديابت نوع 1:
كه در گذشته ”ديابت وابسته به انسولين“ ناميده مي‌شد و هر سني را دربر مي‌گيرد اما در كودكان و جوانان شايع‌تر است. بدن افراد مبتلا به ديابت نوع 1 قادر به توليد انسولين كافي نمي‌باشد. لذا، براي كنترل قند خونشان نيازمند انسولين تزريقي هستند. عدم دسترسي به انسولين در افراد مبتلا به ديابت نوع 1 موجب مرگ و مير ايشان مي‌شود.
ديابت نوع 2:
كه در گذشته به آن ”ديابت غير وابسته به انسولين“ گفته مي‌شد. در افراد ميان سال به بالا بخصوص افراد داراي اضافه وزن، شايع است. با توجه به پديدة رو به افزايش چاقي و كم تحركي در افراد جوان، ديابت نوع 2 هميشه به انسولين نياز ندارند و غالباً مي‌توانند ديابت خود را با تغذية صحيح و كاهش وزن و فعاليت بدني كنترل نمايند. اما ممكن است به دارو نيز نياز داشته باشند. ديابت نوع 2 تقريباً 95 -90 درصد كل ديابتي‌ها را دربر مي‌گيرد.
علائم بيماري:
شروع ديابت نوع 1 بسيار ناگهاني و ناراحت كننده است، كه مي‌تواند علائم ذيل را به دنبال داشته باشد.
1- تكرر ادرار
2- تشنگي و خشكي دهان به طور غيرطبيعي
3- خستگي مفرط يا كمبود انرژي
4- گرسنگي مداوم
5- كاهش ناگهاني وزن
6- تاري ديد
7- عفونت‌هاي مكرر
شروع ديابت نوع 2 تدريجي است بنابراين تشخيص بيماري كار بسيار دشواري است. به هر حال علائم ديابت نوع 1 بصورت خفيف تر ممكن است در مبتلايان به ديابت نوع 2 نيز وجود داشته باشد.
در برخي افراد مبتلا به ديابت نوع 2 هيچ گونه علائم زودرس بيماري ديده نمي شود و ممكن است سال‌ها پس از ابتلا، تشخيص داده نشود. نيمي از اين افراد در زمان تشخيص دچار عوارض مختلف ديابت هستند.
با وجود اينكه تاكنون ديابت درمان قطعي نيافته ولي راه‌هاي مؤثري براي كنترل آن وجود دارد. به كمك درمان‌هاي مناسب دارويي و آموزش‌هاي صحيح در كنار داشتن شيوة صحيح زندگي، يك فرد ديابتي مي‌تواند همانند ساير افراد جامعه به زندگي فعال خود ادامه و خطر ايجاد عوارض ديابت را كاهش دهد.
/منبع : انجمن دیابت ایران
1- ديابت نوع يك
2- ديابت نوع دو
ديابت نوع 1:
كه در گذشته ”ديابت وابسته به انسولين“ ناميده مي‌شد و هر سني را دربر مي‌گيرد اما در كودكان و جوانان شايع‌تر است. بدن افراد مبتلا به ديابت نوع 1 قادر به توليد انسولين كافي نمي‌باشد. لذا، براي كنترل قند خونشان نيازمند انسولين تزريقي هستند. عدم دسترسي به انسولين در افراد مبتلا به ديابت نوع 1 موجب مرگ و مير ايشان مي‌شود.
ديابت نوع 2:
كه در گذشته به آن ”ديابت غير وابسته به انسولين“ گفته مي‌شد. در افراد ميان سال به بالا بخصوص افراد داراي اضافه وزن، شايع است. با توجه به پديدة رو به افزايش چاقي و كم تحركي در افراد جوان، ديابت نوع 2 هميشه به انسولين نياز ندارند و غالباً مي‌توانند ديابت خود را با تغذية صحيح و كاهش وزن و فعاليت بدني كنترل نمايند. اما ممكن است به دارو نيز نياز داشته باشند. ديابت نوع 2 تقريباً 95 -90 درصد كل ديابتي‌ها را دربر مي‌گيرد.
علائم بيماري:
شروع ديابت نوع 1 بسيار ناگهاني و ناراحت كننده است، كه مي‌تواند علائم ذيل را به دنبال داشته باشد.
1- تكرر ادرار
2- تشنگي و خشكي دهان به طور غيرطبيعي
3- خستگي مفرط يا كمبود انرژي
4- گرسنگي مداوم
5- كاهش ناگهاني وزن
6- تاري ديد
7- عفونت‌هاي مكرر
شروع ديابت نوع 2 تدريجي است بنابراين تشخيص بيماري كار بسيار دشواري است. به هر حال علائم ديابت نوع 1 بصورت خفيف تر ممكن است در مبتلايان به ديابت نوع 2 نيز وجود داشته باشد.
در برخي افراد مبتلا به ديابت نوع 2 هيچ گونه علائم زودرس بيماري ديده نمي شود و ممكن است سال‌ها پس از ابتلا، تشخيص داده نشود. نيمي از اين افراد در زمان تشخيص دچار عوارض مختلف ديابت هستند.
با وجود اينكه تاكنون ديابت درمان قطعي نيافته ولي راه‌هاي مؤثري براي كنترل آن وجود دارد. به كمك درمان‌هاي مناسب دارويي و آموزش‌هاي صحيح در كنار داشتن شيوة صحيح زندگي، يك فرد ديابتي مي‌تواند همانند ساير افراد جامعه به زندگي فعال خود ادامه و خطر ايجاد عوارض ديابت را كاهش دهد.
/منبع : انجمن دیابت ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر