دولت چین از شهروندانش خواسته است که برای گذر از بحران مالی در کشور، کمی بیشتر خرج و کمی کمتر پس انداز کنند.
چینی ها اهل پس انداز کردن هستند و حداقل 30 درصد از درآمد ماهانه شان را پس انداز می کنند.
برای خیلی از چینی ها این پول برای "روز مبادا" است و این اندوخته را برای درمان، هزینه تحصیلی فرزندانشان و در صورت که کسی در خانواده بیکار شود، نگه می دارند.
نظام بهداشتی – درمانی چین مانند آمریکا، اروپا و یا ژاپن نیست و خانواده ها در روزهای سختی و بی پولی، کمکی از دولت دریافت نمی کنند.
با این اوصاف متقاعد کردن این مردم برای اینکه عادت شان را برای پس انداز کردن تغییر دهند، مشگل خواهد بود.
کالین یو، معلم انگلیسی 28 ساله ای که به صورت آزاد در شانگهای تدریس می کند، حدود 700 دلار در ماه در آمد دارد.
او با این در آمد نان آور اصلی خانواده اش است. در آمد روزانه پدر و مادرش در مجموع 10 دلار است. مادرش در کارخانه کار می کند و پدرش مامور نگهبانی یک بازار مواد غذایی است.
کالین بیش از نیمی از در آمدش را برای پدر و مادرش می فرستد که در روستایی در 200 کیلومتری شانگهای زندگی می کنند.
کالین می گوید که نه او و نه پدر و مادرش تامین شغلی دارند. او به علت هزینه رفت و آمد به روستایش نمی تواند مرتب به دیدن خانواده اش برود.
او در یکی از سفرهایش به روستا خانه دو طبقه تازه سازشان را به من نشان می دهد. از بیرون خیلی تر و تمیز به نظر می رسد اما داخلش پس از سه سال هنوز نیمه کاره مانده است.
کالین می گوید: " با قرض از دوستان و آشنایان این خانه را ساختیم و به علت بی پولی نتوانستیم تمامش کنیم."
او به سنی رسیده که معمولا سن ازدواج در چین است و به همین دلیل خانواده اش تصمیم گرفتند که پس انداز ناچیز شان را خرج ساختن خانه جدیدی کنند.
کالین می گوید: " اگر در همان خانه قدیمی زندگی می کردیم، مردم می گفتد که اینها خاواده خوبی نیستند. و برای حفظ ظاهر این خانه را ساختیم که مورد احترام بقیه باشیم."
در چین تعداد نوزادانی که به دنیا می آیند بیشتر پسر هستند، چون هزینه پائین سونوگرافی در کلینیک های خصوصی این امکان را به خانواده ها می دهد که جنسیت فرزندشان را انتخاب کنند.
این بدین معنی است که دخترها برای ازدواج حق انتخاب بیشتری دارند و پسرهای برای اردواج در رقابت با دیگران هستند.
خانواده کالین مانند بسیاری از خانواده های دیگر باید تا جایی که می توانند پس انداز کنند تا بتوانند برای پسرشان شریک زندگی پیدا کنند.
سر شام مادر کالین توضیح می دهد که او و همسرش نیمی از در آمدشان خرج إذا می کنند و بقیه آن هرینه لباس و آب و برق می شود و آنچه باقی ماند را پس انداز می کنند.
دولت طرحی ارائه کرده است که طبق آن برای خرید وسایل خانه 13 درصد سوبسید می دهد و همچنین از مالیات خرید خودرو را نیز کاسته است.
مصرف کنندگان روستایی نخستین کسانی بودند که از این برنامه که به منظور تقویت اقتصادی محلی معرفی شده، استفاده کردند.
اما خانواده کالین جرو کسانی هستند که کمکی به هدف این برنامه نمی کنند، چون اصولا پولی برای خرج کردن و خریدن ندارند.
کالین می گوید که اولین چیزی که دوست دارد بخرد یک ماشین لباسشویی است؛ چون لباس شستن در زمستان بسیار سخت و دستان مادرش همیشه از سرما تاول می زند.
او می گوید که پس از آن دوست دارد که برای پدر و مادرش یک یخچال و کولر بخرد، اما فعلا پولی در دست ندارد.
این طرح هدفش این است که خانواده های فقیرتر در مناطق روستایی مانند خانواده کالین تشویق شوند که بیشتر خرج کنند تا به اقتصاد چین کمک کند از این بحران خارج شود.
اما اولویت خانواده کالین این است که قرض خود را که برای ساختمان گرفته بودند پرداخت کنند.
آنها همچنین قصد دارند پولی پس انداز کنند و به دولت بدهند که پدر و مادر کالین هنگام بازنشستگی حقوق بگیرند و همچنین پس اندازی برای هزینه های درمانی داشته باشند.
این خانواده چند ماه پیش برای خرج عمل جراحی لگن خاصره مادربزرگ احتیاج به پول داشتند و برای قرض گرفتن برسر دوراهی ماندند.
دکتر گفت که شاید نتواند این جراحی را تحمل کند و احتمالا درد زیادی خواهد کشید. مادربزرگ یک ماه بعد از آن مرد.
بیماری یکی از اعضای خانواده هایی نظیر آنها می تواند ممکن است تمام دارایی شان را از بین ببرد.
اما اگر رهبران چینی بخواهند که خانواده های فقیر را ترغیب به خرج کردن کنند باید شرایطی فراهم کنند که از نگرانی های آنها بکاهند.
http://www.bbc.co.uk/go/wsy/pub/email/ft/-/persian/business/2009/09/090909_pm_recession_china.shtml
چینی ها اهل پس انداز کردن هستند و حداقل 30 درصد از درآمد ماهانه شان را پس انداز می کنند.
برای خیلی از چینی ها این پول برای "روز مبادا" است و این اندوخته را برای درمان، هزینه تحصیلی فرزندانشان و در صورت که کسی در خانواده بیکار شود، نگه می دارند.
نظام بهداشتی – درمانی چین مانند آمریکا، اروپا و یا ژاپن نیست و خانواده ها در روزهای سختی و بی پولی، کمکی از دولت دریافت نمی کنند.
با این اوصاف متقاعد کردن این مردم برای اینکه عادت شان را برای پس انداز کردن تغییر دهند، مشگل خواهد بود.
کالین یو، معلم انگلیسی 28 ساله ای که به صورت آزاد در شانگهای تدریس می کند، حدود 700 دلار در ماه در آمد دارد.
او با این در آمد نان آور اصلی خانواده اش است. در آمد روزانه پدر و مادرش در مجموع 10 دلار است. مادرش در کارخانه کار می کند و پدرش مامور نگهبانی یک بازار مواد غذایی است.
کالین بیش از نیمی از در آمدش را برای پدر و مادرش می فرستد که در روستایی در 200 کیلومتری شانگهای زندگی می کنند.
کالین می گوید که نه او و نه پدر و مادرش تامین شغلی دارند. او به علت هزینه رفت و آمد به روستایش نمی تواند مرتب به دیدن خانواده اش برود.
او در یکی از سفرهایش به روستا خانه دو طبقه تازه سازشان را به من نشان می دهد. از بیرون خیلی تر و تمیز به نظر می رسد اما داخلش پس از سه سال هنوز نیمه کاره مانده است.
کالین می گوید: " با قرض از دوستان و آشنایان این خانه را ساختیم و به علت بی پولی نتوانستیم تمامش کنیم."
او به سنی رسیده که معمولا سن ازدواج در چین است و به همین دلیل خانواده اش تصمیم گرفتند که پس انداز ناچیز شان را خرج ساختن خانه جدیدی کنند.
کالین می گوید: " اگر در همان خانه قدیمی زندگی می کردیم، مردم می گفتد که اینها خاواده خوبی نیستند. و برای حفظ ظاهر این خانه را ساختیم که مورد احترام بقیه باشیم."
در چین تعداد نوزادانی که به دنیا می آیند بیشتر پسر هستند، چون هزینه پائین سونوگرافی در کلینیک های خصوصی این امکان را به خانواده ها می دهد که جنسیت فرزندشان را انتخاب کنند.
این بدین معنی است که دخترها برای ازدواج حق انتخاب بیشتری دارند و پسرهای برای اردواج در رقابت با دیگران هستند.
خانواده کالین مانند بسیاری از خانواده های دیگر باید تا جایی که می توانند پس انداز کنند تا بتوانند برای پسرشان شریک زندگی پیدا کنند.
سر شام مادر کالین توضیح می دهد که او و همسرش نیمی از در آمدشان خرج إذا می کنند و بقیه آن هرینه لباس و آب و برق می شود و آنچه باقی ماند را پس انداز می کنند.
دولت طرحی ارائه کرده است که طبق آن برای خرید وسایل خانه 13 درصد سوبسید می دهد و همچنین از مالیات خرید خودرو را نیز کاسته است.
مصرف کنندگان روستایی نخستین کسانی بودند که از این برنامه که به منظور تقویت اقتصادی محلی معرفی شده، استفاده کردند.
اما خانواده کالین جرو کسانی هستند که کمکی به هدف این برنامه نمی کنند، چون اصولا پولی برای خرج کردن و خریدن ندارند.
کالین می گوید که اولین چیزی که دوست دارد بخرد یک ماشین لباسشویی است؛ چون لباس شستن در زمستان بسیار سخت و دستان مادرش همیشه از سرما تاول می زند.
او می گوید که پس از آن دوست دارد که برای پدر و مادرش یک یخچال و کولر بخرد، اما فعلا پولی در دست ندارد.
این طرح هدفش این است که خانواده های فقیرتر در مناطق روستایی مانند خانواده کالین تشویق شوند که بیشتر خرج کنند تا به اقتصاد چین کمک کند از این بحران خارج شود.
اما اولویت خانواده کالین این است که قرض خود را که برای ساختمان گرفته بودند پرداخت کنند.
آنها همچنین قصد دارند پولی پس انداز کنند و به دولت بدهند که پدر و مادر کالین هنگام بازنشستگی حقوق بگیرند و همچنین پس اندازی برای هزینه های درمانی داشته باشند.
این خانواده چند ماه پیش برای خرج عمل جراحی لگن خاصره مادربزرگ احتیاج به پول داشتند و برای قرض گرفتن برسر دوراهی ماندند.
دکتر گفت که شاید نتواند این جراحی را تحمل کند و احتمالا درد زیادی خواهد کشید. مادربزرگ یک ماه بعد از آن مرد.
بیماری یکی از اعضای خانواده هایی نظیر آنها می تواند ممکن است تمام دارایی شان را از بین ببرد.
اما اگر رهبران چینی بخواهند که خانواده های فقیر را ترغیب به خرج کردن کنند باید شرایطی فراهم کنند که از نگرانی های آنها بکاهند.
http://www.bbc.co.uk/go/wsy/pub/email/ft/-/persian/business/2009/09/090909_pm_recession_china.shtml
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر